Seray Şahinler – Başkomser Nevzat hasreti bitti ve kahramanımız bu sefer yaşananları, bilinenleri zıt yüz eden bir macerayla okuruna kavuştu… Ahmet Ümit’in çok sevilen Başkomser Nevzat serisinin yeni romanı “Yırtıcı Kuşlar Zamanı” raflardaki yerini aldı. Nevzat bu kere organize işlerin tam ortasında! Ümit, Nevzat’ın sekizinci romanında tekrar ‘katil kim’ gizemini toplumsal problemler ekseninde irdeliyor. Ahmet Ümit ile buluştuk ve Nevzat’ın yeni öyküsünü konuştuk…
■Başkomser Nevzat nihayet alanlara döndü… Nedir Nevzat’ın bu seferki kederi?
“Yırtıcı Kuşlar Zamanı”nın başkalarından farkı Nevzat’ın bu kere ana bahis olması. Entrikanın temelinde Nevzat var. Yedi yıl evvelki olayda Başkomser Nevzat’ın otomobiline bomba konmuş, eşi ve kızı hayatını kaybetmişti. Bu kitapta biraz da tesadüfle bir iskeletle karşılaşıyoruz. Nasıl öldü, kim öldürdü derken hadise bizi değişik bir yere götürüyor. Nevzat çok sevilen bir karakter lakin müellifler için sabit dedektif yazmak problemli bir süreçtir. Burada bütün karakterler, hatta köpeğimiz Bahtiyar bile sabit. Okur için pek sorun olmayabilir lakin müellifler daima yeni patikadan gitmek ister. Roman bir karakter yaratmaktır, bu da bir meydan okumadır ve muharriri canlı meblağ. Bu kıssada Nevzat’ı merkeze koydum ki yaşadığı meseleler, şuur kaybı ve ben katil miyim sorusu beni de heyecanlandırsın.
■Kitabın birinci sayfalarında şüphelileri ve çelişkili sözleri okudukça akla Narin olayı geliyor. Nevzat’ın etrafındaki cinayet silsilesi içinde Narin olayının işaret ettiği toplumsal çürümüşlük birbiriyle örtüşüyor…
Ne yazık ki hem dünyada hem Türkiye’de beşerler daha acımasız, daha hoyrat ve bencil hâle geldi. Sorun artık yalnızca günlük hayattaki kabalık değil, fiili olarak insanların katledilmesi. Narin olayında gördüğümüz üzere vicdanın bittiği yerdeyiz. Bütün bir köy olayı biliyor ancak sesini çıkarmıyor. Daha berbatı bu durum kanıksanmaya başlıyor. Bir hukukçu, bilim insanı, din ya da ideoloji insanı değilim. Yazıya bir bakışım var, bir şeyler zıt gidiyorsa onu anlatmam gerekiyor. İnsanlara gördükleri o hay huy içinde büyük resmi kaçırdıkları bir panorama sunacağım. Bu panorama da bu romandır, insanın neler yapabileceğinin dokümanıdır. İnsan denen virüsün çok sık eleştirilmesi lazım ki kötülüklere karşı biraz farkındalık oluşabilsin. Edebiyatın misyonlarından birinin bu olduğunu düşünüyorum.
■Geçen sekiz yılda Nevzat nasıl değişti? Hem daha sert hem daha kırılgan gibi…
Bu söylediğim vicdansızlık periyodu yalnızca Nevzat’a değil hepimize ızdırap veriyor. Haksızlıkları, insanların çektiği acıları görmek hem üzüyor hem öfkelendiriyor. Nevzat bu romanda biraz daha farklı. “Ne oldu bana” diyor fakat akıl sıhhatini da uygun koruyor. Ben olsam koruyamazdım. Mesela Nevzat hiçbir romanda bu kadar insan vurmamıştır. O biraz da boğazımıza kadar gelen çığlığın sesi.
Yırtıcı kuşları hukuk yener
■Bugün ne kadar yabanî ise geçmiş de acılarla, haksızlıklarla dolu… Yırtıcı kuşların vakti ne vakit ve nasıl bitecek?
İnsanlık tarihine, bütün devletlerin geçmişine baktığımız vakit hukuktan uzaklaşıldığı vakit yırtıcı kuşlar vaktinin başladığını görürüz. Yırtıcı kuşlar daima dolaşır, onları dizginleyecek şey hukuktur. Ben 1960’ta doğdum, çok farklı devirler gördük, askeri diktatörlük yaşadık, 12 Eylül’de çaba ettik. O vakit bizatihi yırtıcı kuşlar vardı ve gelip bizi parçalıyorlardı. Her yerde varlar; Amerika’da, Paris’te, Londra’da her yerde… Ancak hukuk, kirliliği siler. Ben, vicdanı anlatmak ve bizi bitiren görüntü karşısında bir romanla, bir imgeyle ve edebiyatın gücüyle bir fotoğraf çekmek istedim.